Ni Aixi, Malaysia
Nang ako ay 12, nagsimula akong manampalataya sa Panginoong Jesus at naging isang Kristiyano. Matapos akong magsimulang manampalataya, aktibo at tuloy-tuloy ako sa paglahok sa Lingguhang pagsamba at mga grupong pag-aaral ng Bibliya. Sa isang pagtitipon ng pag-aaral ng Bibliya, madalas naming tinatalakay ang 2 Timoteo 4:7–8, “Nakipagbaka ako ng mabuting pakikipagbaka, natapos ko na ang aking takbo, iningatan ko ang pananampalataya: Buhat ngayon ay natataan sa akin ang putong na katuwiran.” Iniisip namin na, bilang Kristiyano, dapat naming tularan si Pablo at sikaping tumakbo sa paligid at gumawa ng mga trabaho, sapagkat ang Panginoon ay magkakaloob sa amin ng korona ng katuwiran. Ang aming mga pastor ay madalas na hinihikayat kami sa pagsasabing ang kaharian ng langit ay mapapasok sa pamamagitan ng pagsisikap, at hangga’t gumagawa kami ng mga pagsisikap upang magpursige at masigasig na magtrabaho para sa Panginoon, kapag ang Panginoon ay nagbalik, Kanya kaming ia-angat sa kaharian ng langit. Ang mga turong ito ay naging batayan ng aking paniniwala sa Diyos, at nanumpa ako sa aking sarili na gagawin ko ang lahat sa aking makakaya na makilahok sa gawaing paglilingkod sa simbahan upang makamit ko ang sapat na “halaga” upang masiyahan ang Diyos, kaya kapag Siya ay dumating, ako maaaring mai-angat sa kaharian ng langit.
Sa unibersidad, ang aking pastor ay nagsalita tungkol sa pagsulong ng mas maraming talento sa simbahan, upang ang simbahan ay maaaring mapalawak saanman. Nang makita kong kailangan ng simbahan ng mga tao na lalahok at maglilingkod, naisip ko, “Kung kaya kong magtrabaho nang mabuti para sa Panginoon, gumawa, at gumugol, walang alinlangan na pagpapalain ako ng Diyos, at maaari akong makatamo ng mga parangal para sa aking sarili sa langit.” Kahit na naging sobrang abala ako sa aking gawaing kurso sa panahong iyon, bawat linggo, ginugol ko ang lahat ng aking oras sa labas ng klase sa pagsasagawa ng gawain sa paglilingkod, nangunguna sa mga lugar ng pag-aaral, bumibisita at sumusuporta sa aking mga kapatid, pati na rin ang pagpaplano ng mga gawain sa simbahan, sumasama sa pagsasanay sa simbahan, at iba pa. Kung saan man kailangan ng simbahan ang aking serbisyo, siguradong matatagpuan ako. Kahit na abala ako, ay bahagya akong humahanap ng oras upang makahinga sa pagitan ng serbisyo sa simbahan at ng aking mga klase, kapag naiisip ko kung paano ipakipagpalit ang aking paggawa at gawain para sa isang magandang kinabukasan at mga pagpapala ng Panginoon, pakiramdam ko ang lahat ng aking mga sakripisyo ay nagkakahalaga.
Ngunit, unti-unti, nagsimula akong magkaroon ng kamalayan na ang mga pinuno ng simbahan ay madalas na may pagtatalo sa mga handog, na nahati sila sa mga paksyon dahil sa mga interes, at ang mga manggagawa sa simbahan ay nakipaglaban ng kanilang mga sarili dahil sa katayuan. Madalas din akong namumuhay sa kasalanan, at masigasig ako tungo sa mga kapatid na nag-aalaga at tumulong sa akin, ngunit kapag ang mga kapatid na hindi pamilyar sa akin ay kailangan ng pangangalaga at tulong ko, hindi ko nais na may pagmamahal na lumapit sa kanila upang tumulong. Sinasadya ko ding sabihin at gawin ang mga bagay upang maging pinuno ng isang grupo ng pag-aaral, sa gayon ay nagpupumilit para sa reputasyon at interes laban sa aking mga katrabaho. Ang lahat ng mga pangyayaring ito ay lubhang nililito ako. Ang mga pinuno at mangagawa ng simbahan, kabilang ang aking sarili, ay maaaring magtrabaho nang walang reklamo, pati na rin ang pagtuon at pagsakripisyo ng malaki, sa paglilingkod sa Panginoon. Bakit kahit na tinuruan tayo ng Panginoong Jesus na maging mapagparaya, mapagpasensya, at mahalin ang iba tulad ng pag-ibig natin sa ating sarili, hindi natin ito nagagawa?
Hindi sinasadya, inanyayahan ako ng isa sa aking mga kapatid na babae mula sa unibersidad at ang isa pang kapatid na lumahok sa isang online na grupo ng pag-aaral sa Bibliya. Sa isang pulong, sinuri namin ang mga talatang ito ng banal na kasulatan, “Hindi ang bawa’t nagsasabi sa Akin, Panginoon, Panginoon, ay papasok sa kaharian ng langit; kundi ang gumaganap ng kalooban ng Aking Ama na nasa langit. Marami ang mangagsasabi sa Akin sa araw na yaon, Panginoon, Panginoon, hindi baga nagsipanghula kami sa Iyong pangalan, at sa pangalan Mo’y nangagpalayas kami ng mga demonio, at sa pangalan Mo’y nagsigawa kami ng maraming gawang makapangyarihan? At kung magkagayo’y ipahahayag Ko sa kanila, Kailan ma’y hindi Ko kayo nangakilala: magsilayo kayo sa Akin, kayong manggagawa ng katampalasanan” (Mateo 7:21–23). Sinabi ng aking kapatid, “Ang mga taong ito na binanggit sa Banal na Kasulatan na nanganghuhula at nagtatrabaho sa pangalan ng Panginoon, ayon sa mga kuru-kuro ng mga tao, ay ang mga taong naglaan at nagsasakripisyo ng higit sa Panginoon. Dapat sila ang mga taong sinasang-ayunan ng higit ng Panginoon, at nakakatiyak ng isang lugar sa kaharian ng langit. Ngunit bakit sinasabi ng Panginoon na hindi Niya sinasang-ayunan sila, at sa halip ay hinatulan sila sa kanilang mga kasalanan?”
Matapos basahin ang mga talatang ito at pakinggan ang tanong ng aking kapatid, naisip ko: napag-usapan namin ito sa aming pangkat ng pag-aaral sa Bibliya isang taon na ang nakalilipas. Sa oras na iyon, isang kapatid ang nagtanong sa kaparehong katanungan. Bakit sinabi ng Panginoong Jesus na ang mga taong ito na nagsikap at nagtrabaho ay hindi makakapasok sa kaharian ng langit? At bakit mukhang salungat ito sa ating paniniwala na tayo ay tinatawag na matuwid dahil naniniwala tayo, at makapasok tayo sa kaharian ng langit sa pamamagitan ng paggawa at pagtrabaho? Kahit na napag-usapan na namin ang mga katanungang ito, wala kaming nasumpungang resolusyon sa mga hiwagang ito. Nang maglaon, hiningi ko ang mga sagot sa isang kaibigan sa simbahan na pamilyar sa Bibliya, si G. Huang, ngunit hindi niya rin maipaliwanag ang mga dahilan, at pinanatili niya ang kanyang paniniwala na ang masigasig na gumagawa at paggawa ay nagpapahintulot sa atin na makapasok sa kaharian ng langit. Sa araw na iyon, ang kapatid na ito ay nagtaas ng kaparehong tanong, na nagpapalito sa akin. Nais kong marinig kung paano magbabahagi ang aking kapatid.
Sinabi ng aking kapatid, “Maraming mga tao ang nakabasa na sinabi ni Pablo na, ‘Nakipagbaka ako ng mabuting pakikipagbaka, natapos ko na ang aking takbo, iningatan ko ang pananampalataya: Buhat ngayon ay natataan sa akin ang putong na katuwiran’ (2 Timoteo 4:7-8), at gumawa ng sarili nilang salawikain. Pinursige nila ang paggawa, trabaho, paghihirap, at paglalaan, at naniniwala sila na kung magpapatuloy sila sa mga bagay na ito, maiaangat sila hanggang sa kaharian ng langit ng Panginoon. Ngunit, naaayon ba ito sa kalooban ng Diyos? Sinabi ba ng Panginoong Jesus na ang paggawa at pagtrabaho lamang ay sapat na upang makapasok sa kaharian ng langit at magantimpalaan? Ang Diyos ang may kontrol kung sino ang makakapasok sa kaharian ng langit, kaya dapat nating ibase ang ating pag-unawa sa kung anong uri ng mga tao ang makakapasok sa mga salita ng Panginoon, hindi sa ating sariling mga kuro-kuro at imahinasyon. Sinabi ng Panginoong Jesus, ‘Hindi ang bawa’t nagsasabi sa Akin, Panginoon, Panginoon, ay papasok sa kaharian ng langit; kundi ang gumaganap ng kalooban ng Aking Ama na nasa langit’ (Mateo 7:21). ‘At iibigin mo ang Panginoon mong Dios ng buong puso mo, at ng buong kaluluwa mo, at ng buong pagiisip mo, at ng buong lakas mo’ (Marcos 12:30). Napakalinaw na sinabi ng Panginoon na tanging ang gumagawa ng kalooban ng Ama ang makapapasok sa kaharian ng langit, na ang mga taong makapapasok sa kaharian ng langit ay yaong gumagawa ng kalooban ng Diyos, iniibig ang Diyos nang buong puso, kaluluwa, at isipan, at ang mga sumusunod sa Diyos. Hindi niya sinasabi na ang mga nagsisipagawa at nagtatrabaho ay papasok sa kaharian ng langit. Ang mga punong saserdote, eskriba, at mga Pariseo sa Kapanahunan ng Kautusan ay naglingkod nang nakayapak sa templo, at naglalakbay din sa malayong mga sulok ng mundo upang ipangaral ang ebanghelyo. Mula sa labas, lumilitaw silang naglalaan, tumatalikod, at tinitiis ang pagdurusa at pagreklamo para sa Diyos, ngunit nang dumating ang Panginoong Jesus upang gumawa, upang mapangalagaan ang kanilang sariling mga posisyon at kita, naggawa-gawa sila ng lahat ng mga uri ng tsismis, mahigpit na nilabanan at kinondena ang Panginoong Jesus, at pinigilan ang mga ordinaryong mananampalataya sa Hudaismo mula sa pagbabalik sa Panginoong Jesus. Naniniwala sila sa Diyos ngunit hindi nila kilala ang Diyos, at may kakayahang pigilan at kondenahin ang Diyos. Hindi mahalaga kung gaano karaming trabaho ang ginawa nila, hinding-hindi papayagan ng Diyos ang mga taong ito na pumasok sa Kanyang kaharian.
“Naaalala ko kung paano sa aming simbahan, kahit na maraming tao ang nagawang talikuran ang lahat para sa gawain ng Panginoon, gawin itong walang pakialam sa hangin o ulan, at ibigay ang kanilang buhay upang maglingkod sa Panginoon, hindi maikakaila na madalas nating hindi nasusunod ang mga turo ng Panginoon. Ang ating gawain at paglalaan ay madalas na nagdadala ng ating pansariling mga ambisyon at hangarin, at hindi lahat ay nagawa na ganap ng dahil sa pag-ibig sa Panginoon o upang pasiyahan Siya. Kung minsan, sa kanilang paglilingkod sa Diyos, ilang mga tao ang nagnakaw ng mga handog na ibinigay ng ating mga kapatid sa Diyos, na kinakamkam ito para sa kanilang sarili upang tugunan ang kanilang materyal na mga buhay. Ang ibang mga tao ay gumagawa at nagtrabaho upang ipalit ito sa mga gantimpala mula sa Panginoon, hindi dahil sa pagsasaalang-alang sa Diyos o upang mabayaran ang pag-ibig ng Diyos. Ang ilang mga tao ay madalas na itinataas at nagpapatotoo sa kanilang mga sarili sa kanilang paggawa at pangangaral, sa halip na itaas at patotohanan ang Panginoon, kaya ang mga mananampalataya ay sumamba at tumingala sa kanila, at walang lugar sa kanilang mga puso para sa Diyos, ngunit mayroong lugar para sa kanila. Ang ilang mga tao ay labis na gumugol upang magkamit ng mga posisyon sa pamumuno o makatamo ng prestihiyo sa mga mananampalataya. Ang ilang mga tao, kahit na sila ay gumagawa at nagtrabaho, ay nagpupumiglas rin para sa katanyagan at kapalaran, tinataboy ang mga may naiibang mga opinyon, nagbuo ng mga paksyon at mga klinika, at sinubukan na magtatag ng kanilang sariling mga kaharian…. Maaari bang gawin ng mga taong kagaya nito ang kagustuhan ng Diyos? Talaga bang nagmamahal at nagbibigay-kasiyahan sila sa Panginoon? Ang ganitong mga tao ay hindi kailanman maaaring gawin ang kalooban ng Diyos, at lalong mas higit na sila ay makapasok sa kaharian ng Diyos. Palagi nating iniisip na ang paggawa at pagtrabaho ay magpapahintulot sa atin na makapasok sa kaharian ng langit, ngunit iyon ay ganap na batay sa ating sariling mga kuro-kuro at imahinasyon.”
Matapos kong marinig ang pagbabahagi ng aking kapatid, maraming mga eksena ang sumagi sa aking isipan: ang mga pinuno ng simbahan at manggagawa na nakikipaglaban sa kanilang mga reputasyon at kanilang mga interes, ang aking kawalan ng kusang-loob na tulungan ang mga kapatid na nangangailangan na hindi ko kilala, ang mga bagay na sinabi ko,ginawa, at ipinakita upang maging isang lider ng grupo ng pag-aaral at kung paano ko nakipaglaban sa ang aking mga katrabaho para sa aking reputasyon at mga interes…. Totoong namumuhay tayo sa kasalanan, at hindi mga taong gumagawa ng kalooban ng Diyos!
Kinabukasan, hindi ko mapigilan na isipin ang pagbabahagi ng aking kapatid. Inisip ko ang kanyang mga salita sa aking isipan, naiisip, ang Kanyang pagbabahagi ay ayon sa mga salita ng Panginoon. Habang tayo ay gumagawa, nagtatrabaho, at naglalaan, nakipaglaban din tayo para sa ating sariling reputasyon, mga interes, at katayuan, nakikipagbuno sa ating mga sarili para sa mga benepisyo, nagsinungaling at nililinlang ang bawat isa, at madalas na nagkasala at lumalaban sa Panginoon. Ang ating mga gawa ay talagang hindi ang paggawa ng kalooban ng Ama. Sinabi ng Panginoon, “Kundi ang gumaganap ng kalooban ng Aking Ama na nasa langit.” Paano kaya na ang mga taong nagsakripisyo at naglaan tulad ng ginawa natin ay posibleng makapasok sa kaharian ng Diyos? Ngunit sa kabilang banda, kahit na ang marami sa mga hangarin sa likod ng ating mga paggawa at paglalaan ay mali, at maaari pa rin tayong magkasala at labanan ang Diyos, ang ating pastor ay madalas na sinabi na pinatawad na ng Panginoon ang ating mga kasalanan, at kapag Siya ay dumating, tayo ay maiaangat direkta sa kaharian ng langit. Ano ang nangyayari dito? Lubhang naguguluhan ako. Inaasahan ko ang susunod na pagpupulong, kung kailan ko lubos na maididiskusyon ang mga katanungang ito sa aking kapatid.
——————————————————————————
Magrekomenda nang higit pa: Pagbasa ngayong araw
Lihim nang dumating ang Diyos bago sumapit ang matitinding kalamidad at gumawa ng isang grupo ng mga mananagumpay. Pagkatapos, magpapakita ang Diyos nang hayagan at gagantimpalaan ang mabubuti at parurusahan ang masasama. Nais mo bang salubungin ang Panginoon at maligtas ng Diyos bago sumapit ang matitinding kalamidad? Huwag mag-atubiling kontakin kami ngayon para malaman ang paraan.
