Ito ay tiyak na dahil ang laman ng tao ay naging tiwali kaya ginawa ng Diyos ang taong maka-laman na pakay ng Kanyang gawain; bukod dito, sapagka’t ang tao ay ang pakay ng katiwalian, ginawa Niya ang tao na tanging layon ng Kanyang gawain sa lahat ng mga yugto ng Kanyang gawain ng pagliligtas.
Marami akong nagawang di ko maaatim na gunitain.
Nasayang ko ang napakaraming oras.
Nag-uumapaw ang malaking pagsisisi
at utang na loob sa puso ko.
Lagi ako noong humingi ng kapalit
kapag gumugol ako para sa Diyos.
Ang araw ay lumubog sa kanluran, at ang huling liwanag ng papalubog na araw ay lumaganap sa buong mundo habang papauwi ako pagkatapos ng isang pagtitipon, iniisip ang sinabi ng pastor……
Kalimitan, sa oras ng pagtitipon o kapag ginagawa ko ang aking mga espirituwal na debosyon, kahit madalas akong nagbabasa ng mga salita ng Diyos na may kaugnayan sa paglalantad ng kawalang-malasakit sa tungkulin ng mga tao, hindi ko gaanong pinagtuunan ng pansin ang sarili kong pagpasok; sa puso ko, hindi ako naniwala na isa itong seryosong paksa sa akin, kaya bihira kong sikaping matamo ang katotohanan para lunasan ang problema ng kawalan ng malasakit sa tungkulin ko.
Sangkatauha'y nilikha ng Diyos,
nilagay sa lupa't pinangunahan hanggang kasalukuyan.
Nagsilbi S'yang handog sa kasalanan
at dahil dito niligtas N'ya ang tao.
Sa huli'y dapat pa rin N'yang lupigin,
ipanumbalik sa dating kalagayan ang tao.
Mula sa simula ito ang gawaing ginagawa Niya.
Noo'y 'di malinaw sa layon ng buhay, ngayo'y alam ko na.
Hinanap ko'y estado at kasikatan.
Mag-isang tinahak ang pansariling landas, nabuhay para sa 'kin lamang.
Sa dasal sambit dati'y magagandang salita,
pero ang buhay ko ay hindi akma.
Sa nakalipas na ilang araw, inayos ng iglesia ang pagbabago sa aking trabaho. Sa pagtanggap ko ng bagong gawaing ito, naisip ko, “Kailangan kong samantalahin ang huling pagkakataong ito na magpatawag ng isang pagpupulong kasama ng aking mga kapatid, makipag-usap nang malinaw sa kanila tungkol sa mga bagay, at iwanan sila ng isang magandang impresyon.”