Ang mga Pagtatasa ng Diyos kay Job sa Biblia

 

Salita ng Buhay | Ang mga Pagtatasa ng Diyos kay Job sa Biblia

 

Job 1:1 May isang lalaki sa lupain ng Uz, na ang pangalan ay Job; at ang lalaking yaon ay perpekto at matuwid, at natatakot sa Diyos, at umiiwas sa kasamaan.

 

Job 1:5 At nangyari, nang makaraan ang mga araw ng kanilang pagpipista, na si Job ay nagsugo at pinapagbanal sila, at maagang bumangon kinaumagahan, at nag-alay ng mga handog na susunugin ayon sa bilang nilang lahat: sapagkat sinabi ni Job, Marahil ang aking mga anak na lalaki ay nagkasala, at itinakwil ang Diyos sa kanilang mga puso. Ganito palagi ang ginawa ni Job.

 

Job 1:8 At sinabi ni Jehova kay Satanas, Iyo bang napansin ang Aking lingkod na si Job, sapagkat walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalaki, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan?

 

……

 

Una, basahin natin ang unang sipi: “May isang lalaki sa lupain ng Uz, na ang pangalan ay Job; at ang lalaking yaon ay perpekto at matuwid, at natatakot sa Diyos, at umiiwas sa kasamaan.” Sa unang pagtatasa kay Job sa Biblia, ang pangungusap na ito ay ang pagtasa ng may-akda ng aklat ng Job. Natural, ito rin ay kumakatawan sa pagtatasa ng tao kay Job, na kung saan “ang lalaking yaon ay perpekto at matuwid, at natatakot sa Diyos, at umiiwas sa kasamaan.” Susunod, basahin natin ang pagtatasa ng Diyos kay Job: “Sapagka’t walang gaya niya sa lupa, na perpekto at matuwid na lalaki, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan” (Job 1:8). Sa dalawang ito, ang isa ay galing sa tao, at ang isa ay buhat sa Diyos; ito ang dalawang pagtatasa na may parehong nilalaman. Makikita natin, pagkatapos, na ang pag-uugali at asal ni Job ay kilala ng tao, at pinuri rin ng Diyos. Sa ibang salita, ang asal ni Job sa harap ng tao at ang kanyang asal sa harap ng Diyos ay pareho; inilatag niya ang kanyang pag-uugali at motibasyon sa harap ng Diyos sa lahat ng oras, upang maaari itong pagmasdan ng Diyos, at isa siyang tao na natatakot sa Diyos at lumalayo sa kasamaan. Kaya, sa mga mata ng Diyos, sa lahat ng tao sa lupa si Job lang ang perpekto at matuwid, at isang natakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan.

 

Partikular na mga Pagpapamalas ni Job ng Pagkatakot sa Diyos at Paglayo sa Kasamaan sa Kanyang Araw-araw na Buhay

 

Susunod, tingnan natin ang partikular na mga pagpapamalas ni Job ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Bilang karagdagan sa mga sipi na nauna at sumunod dito, basahin din natin ang Job 1:5, na isa sa mga halimbawa ng pagpapamalas ni Job ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Ito ay may kinalaman sa kung paano siya natakot sa Diyos at lumayo sa kasamaan sa kanyang araw-araw na buhay; lalo pang kitang-kita, dahil hindi lamang niya ginawa ang mga dapat niyang gawin para sa sarili niyang takot sa Diyos at paglayo sa kasamaan, kundi regular din siyang nagsakripisyo ng mga handog na susunugin sa harap ng Diyos sa ngalan ng kanyang mga anak na lalaki. Siya ay takot na sila ay madalas na “nagkasala, at itinakwil ang Diyos sa kanilang mga puso” habang nagdiriwang. At paano ipinamalas ni Job ang takot na ito? Ang orihinal na teksto ay nagbibigay ng mga sumusunod na salaysay: “At nangyari, nang makaraan ang mga araw ng kanilang pagpipista, na si Job ay nagsugo at pinapagbanal sila, at maagang bumangon kinaumagahan, at nag-alay ng mga handog na susunugin ayon sa bilang nilang lahat.” Ipinapakita sa atin ng asal ni Job, na sa halip na ipamalas sa kanyang panlabas na pag-uugali, ang kanyang takot sa Diyos ay nagmula sa loob ng kanyang puso, at ang kanyang takot sa Diyos ay makikita sa bawat aspeto ng kanyang araw-araw na buhay, sa lahat ng pagkakataon, dahil hindi lamang siya lumayo sa kasamaan, kundi madalas ding mag-alay ng mga sinunog na handog sa ngalan ng kanyang mga anak na lalaki. Sa ibang salita, si Job ay hindi lamang may malalim na takot sa pagkakasala laban sa Diyos at pagtalikod sa Diyos sa kanyang puso, kundi nag-alala rin siya na ang kanyang mga anak na lalaki ay nagkasala laban sa Diyos at tinalikuran Siya sa kanilang mga puso. Makikita natin mula rito na ang katotohanan ng takot sa Diyos ni Job ay nagtatagumpay laban sa masusing pagsisiyasat, at walang pag-aalinlangan ng sinumang tao. Ginawa niya ba ito paminsan-minsan, o madalas? Ang huling pangungusap ng teksto ay “Ganito palagi ang ginawa ni Job.” Nangangahulugang ang mga salitang ito ay hindi pumunta at bumisita si Job sa kanyang mga anak nang paminsan-minsan, o kung nais niya, at hindi rin siya nagkumpisal sa Diyos sa pamamagitan ng panalangin. Sa halip, regular niyang sinugo at pinapagbanal ang kanyang mga anak, at nagsakripisyo ng mga handog na susunugin para sa kanila. Ang “palagi” dito ay hindi nangangahulugan na gumawa siya ng gayon para sa isa o dalawang araw, o para sa isang sandali. Sinasabi nito na ang pagpapamalas ng takot sa Diyos ni Job ay hindi pansamantala, at hindi tumigil sa kaalaman, o mga winikang salita; sa halip, ang paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan ang pumatnubay sa kanyang puso, ito ang nagdikta sa kanyang asal, at ito nga, sa kanyang puso, ang ugat ng kanyang pananatiling buhay. Ang patuloy niyang paggawa dito ay ipinapakita, na sa kanyang puso, madalas siyang natakot na siya mismo ay magkakasala laban sa Diyos at natakot din siya na ang kanyang mga anak na lalaki at babae ay nagkasala laban sa Diyos. Kinakatawan nito kung gaano kabigat ang paraan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan na dala sa loob ng kanyang puso. Patuloy niya itong ginawa, sa kanyang puso, dahil nasindak at natakot siya—takot na may ginawa siyang masama at nagkasala laban sa Diyos at nalihis siya mula sa paraan ng Diyos at kaya hindi niya nagawang malugod ang Diyos. At kasabay nito, nag-alala rin siya tungkol sa kanyang mga anak na lalaki at babae, na takot na nagkasala sila sa Diyos. Gayon ang karaniwang asal ni Job sa kanyang araw-araw na buhay. Ang tiyak na karaniwang asal na ito na nagpapatunay na ang takot sa Diyos ni Job at ang paglayo sa kasamaan ay hindi lang puro salita, na talagang isinabuhay ni Job ang ganitong realidad. “Ganito palagi ang ginawa ni Job”: Ang mga salitang ito ang nagsasabi sa atin ng araw-araw na mga gawa ni Job sa harap ng Diyos. Nang palagi niya itong ginawa, naabot ba ng kanyang ugali at ng kanyang puso ang Diyos? Sa ibang salita, madalas bang nalugod ang Diyos sa kanyang puso at sa kanyang ugali? Kung gayon, sa anong kalagayan, at sa anong konteksto iyon na palaging ginawa ni Job? May mga nagsasabi na ganito kumilos si Job dahil madalas magpakita sa kanya ang Diyos; may ilang nagsasabi na patuloy niya itong ginawa dahil lalayo siya sa kasamaan; at may ilang nagsasabi na marahil inisip niya na hindi naging madaling nakamit ang kanyang kayamanan, at alam niya na Diyos ang nagkaloob nito sa kanya, at kaya siya ay lubhang natakot na mawala ang kanyang ari-arian bilang bunga ng pagkakasala laban sa Diyos o pagkagalit ng Diyos. May mga totoo ba sa mga pahayag na ito? Malinaw na wala. Dahil, sa mga mata ng Diyos, ang lubos na tinanggap at pinahalagahan ng Diyos kay Job ay hindi lang ang kanyang palaging paggawa nito; higit pa rito, ay ang kanyang asal sa harapan ng Diyos, ng tao at kay Satanas nang ipasa siya kay Satanas at tinukso. Ibinibigay ng mga bahagi sa ibaba ang pinaka-kapani-paniwalang katibayan, ang katibayan na nagpapakita sa atin ng katotohanan ng pagtatasa ng Diyos kay Job.

 

—mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao