Ang paghihirap na naranasan ni Job ay hindi gawain ng mga sugong ipinadala ng Diyos, at hindi rin ito dahil sa kamay ng Diyos. Sa halip, ito ay dulot mismo ni Satanas, ang kaaway ng Diyos. Bilang resulta, malalim ang antas ng paghihirap na naranasan ni Job. Ngunit sa sandaling ito ipinakita ni Job, nang walang pagpipigil, ang kanyang araw-araw na kaalaman sa Diyos sa kanyang puso, ang mga prinsipyo ng kanyang araw-araw na mga gawain, at ang kanyang mga saloobin sa Diyos—at ito ang katotohanan. Kung si Job ay hindi natukso, kung ang Diyos ay hindi nagdala ng pagsubok kay Job, noong sinabi ni Job, “Si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang babawi; purihin ang pangalan ni Jehova,” sasabihin mo na ipokrito si Job; binigyan siya ng Diyos ng maraming ari-arian, kaya siyempre binasbasan niya ang pangalan ng Diyos na si Jehova. Kung, bago sumailalim sa mga pagsubok, sinabi ni Job na, “Tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” sasabihin mo na nagmamalaki si Job, at na hindi niya itatakwil ang pangalan ng Diyos dahil madalas siyang pinagpapala ng kamay ng Diyos. Kung nagdala ang Diyos ng sakuna sa kanya, siguradong itatakwil niya ang pangalan ng Diyos. Ngunit noong natagpuan ni Job ang sarili niya sa mga kalagayang walang magnanais, o nagnanais na makakita, o nagnanais na makaranas ng mga ito, na kinatatakutan ng mga taong sapitin nila, mga kalagayan na hindi kayang pagmasdan kahit ng Diyos, nagawa pa rin ni Job na panghawakan ang kanyang katapatan: “Si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang babawi; purihin ang pangalan ni Jehova” at “tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” Nahaharap sa asal ni Job sa oras na ito, natatahimik ang mga nagsasabi ng matatayog na salita, at ang mga nagsasalita ng mga titik at doktrina. Ang mga pumupuri sa pangalan ng Diyos sa salita lang, ngunit hindi pa kailanman tinanggap ang mga pagsubok ng Diyos, ay hinatulan ng katapatan na matibay na pinanghawakan ni Job, at ang mga hindi kailanman naniwalang kayang manindigan ng tao sa daan ng Diyos ay hinatulan ng patotoo ni Job. Nahaharap sa pag-uugali ni Job sa panahon ng mga pagsubok na ito at mga salita na kanyang winika, may mga malilito, may mga maiinggit, at may magdududa, at may iba na magmumukhang hindi interesado, hindi maniniwala sa patotoo ni Job dahil hindi lang nila nakikita ang paghihirap na naranasan ni Job sa panahon ng kanyang mga pagsubok, at nababasa ang mga salitang winika ni Job, ngunit nakikita rin nila ang “kahinaan” na ipinamalas ni Job nang dumating ang mga pagsubok sa kanya. Naniniwala sila na ang “kahinaan” na ito ay isang kasiraan sa pagiging perpekto ni Job, ang dungis sa isang tao na perpekto sa paningin ng Diyos. Ibig sabihin, pinaniniwalaang ang mga perpekto ay walang kamalian, walang dungis o mantsa, wala silang mga kahinaan, walang karanasan sa sakit, hindi sila kailanman nakakaramdam ng lungkot o lumbay, at wala silang galit o anumang malubhang asal; bunga nito, maraming hindi naniniwalang tunay na perpekto si Job. Hindi sumasang-ayon ang mga tao sa kanyang asal sa panahon ng kanyang mga pagsubok. Halimbawa, noong mawala kay Job ang kanyang mga ari-arian at mga anak, hindi siya umiyak, gaya ng inaasahan ng mga tao. Dahil sa kanyang “paglabag sa kagandahang-asal” inisip ng mga tao na malamig ang kanyang puso, dahil hindi siya umiyak, o nagpakita ng pagmamahal para sa kanyang pamilya. Ito ang masamang impresyon na unang nakikita ng tao kay Job. Mas nakakagulo sa isip nila ang asal niya matapos nito: “Hinapak ang kanyang balabal” ay ipinaliwanag ng mga tao bilang kawalan niya ng galang sa Diyos, at ang “inahitan ang kaniyang ulo” ay pinaniniwalaang paglapastangan at pagsalungat niya sa Diyos. Bukod sa mga salita ni Job na “Si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang babawi; purihin ang pangalan ni Jehova,” hindi nakikita ng mga tao ang pagkamatuwid ni Job na pinupuri ng Diyos, at sa gayon ang pagtatasa ng marami sa kanila kay Job ay puro walang pang-unawa, walang pagkaka-intindi, may pag-aalinlangan, paghahatol, at pagsang-ayon sa teorya lamang. Wala sa kanila ang tunay na nakakaintindi at nakakapagpahalaga sa mga salita ng Diyos na si Jehova na si Job ay isang perpekto at matuwid na tao, na natatakot sa Diyos at umiiwas sa masama.
Batay sa kanilang mga impresyon kay Job sa itaas, mas lalong nagdududa ang mga tao sa pagkamatuwid ni Job, dahil ang mga galaw at asal ni Job na nakasaad sa banal na kasulatan ay hindi nakakaantig nang husto gaya ng iisipin ng mga tao. Hindi lamang siya walang naisagawang mga dakilang gawa, kumuha pa siya ng isang basag na palayok upang ipangkalmot sa sarili niya habang nakaupo sa mga abo. Dahil din sa gawaing ito kaya nagugulat ang mga tao at pinagdududahan nila—at itinatanggi pa—ang pagkamatuwid ni Job, dahil habang kinakalmot niya ang sarili niya, hindi nagdasal o nangako sa Diyos si Job; at higit pa rito, hindi rin siya nakitang umiyak sa sakit. Sa oras na ito, nakikita lamang ng mga tao ang kahinaan ni Job at wala nang iba, at kaya kahit na narinig nila si Job na nagsabing “Tatanggap ba tayo ng mabuti sa kamay ng Diyos, at hindi tayo tatanggap ng masama?” talagang hindi sila matinag, o hindi mabago ang kanilang paniniwala, at hindi pa rin nila maintindihan ang pagkamatuwid ni Job sa kanyang mga salita. Ang pangunahing impresyon na ibinibigay ni Job sa mga tao sa panahon ng kanyang paghihirap ay hindi siya natatakot o mapagmataas. Hindi nakikita ng mga tao ang mga kuwento sa likod ng kanyang pag-uugali na galing sa kaibuturan ng kanyang puso, at hindi rin nila nakikita ang takot sa Diyos sa loob ng kanyang puso o ang pagsunod sa prinsipyo ng paraan ng pag-iwas sa kasamaan. Ang kanyang kahinahunan ang dahilan kung bakit iniisip ng mga tao na ang kanyang pagiging perpekto at matuwid ay mga salita lang, na ang kanyang takot sa Diyos ay sabi-sabi lang; samantala, ang “kahinaan” na ipinakita niya ay nag-iiwan ng malalim na impresyon sa kanila, nagbibigay sa kanila ng “bagong pananaw” at “bagong pag-unawa” sa taong inilalarawan ng Diyos bilang perpekto at matuwid. Napatunayan ang ganitong “bagong pananaw” at “bagong pag-unawa” noong buksan ni Job ang kanyang bibig at isumpa ang araw na ipinanganak siya.
Kahit hindi mailarawan at hindi kayang unawain ng sinumang tao ang antas ng paghihirap na pinagdaanan niya, hindi siya nagsabi ng mga salita ng maling pananampalataya, ngunit binawasan lang ang sakit na nararamdaman niya sa sarili niyang paraan. Gaya ng nakatala sa Banal na Kasulatan, sinabi niya: “Mapawi sana ang kaarawan ng kapanganakan ko, at ang gabi kung kailan sinabi, may isang batang lalaking ipinaglihi” (Job 3:3). Marahil, walang sinuman ang tumuring na mahalaga ang mga salitang ito, at marahil may mga taong nagbigay-pansin sa mga ito. Sa inyong paningin, ang ibig ba nilang sabihin ay sumalungat si Job sa Diyos? Mga reklamo ba ang mga ito laban sa Diyos? Alam kong marami sa inyo ang may ilang ideya tungkol sa mga salitang ito na sinabi ni Job at naniniwalang kung perpekto at matuwid si Job, hindi dapat siya nagpakita ng anumang kahinaan o pagdadalamhati, at sa halip ay hinarap ang anumang pagsubok mula kay Satanas sa positibong paraan, at ngumiti pa sa harap ng mga panunukso ni Satanas. Hindi dapat siya nagpakita ng anumang reaksyon sa anumang paghihirap na idinulot ni Satanas sa katawan niya, at hindi siya dapat nagpakita ng kahit anong damdamin mula sa puso niya. Dapat ngang hiningi pa niya sa Diyos na gawing mas malupit ang mga pagsubok na ito. Ito ang dapat na ipinapakita at tinataglay ng isang taong matibay at tunay na natatakot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan. Sa gitna ng ganitong matinding paghihirap ng kalooban, isinumpa ni Job ang araw ng kanyang kapanganakan. Hindi siya nagreklamo tungkol sa Diyos, at lalong hindi siya nagbalak na kalabanin ang Diyos. Mas madali itong sabihin kaysa gawin, dahil mula pa sa sinaunang panahon hanggang ngayon, wala pang sinuman ang nakaranas ng ganoong mga tukso o nagdusa gaya ng paghihirap na dumating kay Job. At bakit wala pang sinuman ang napasailalim sa tuksong katulad ng dumating kay Job? Dahil, ayon sa nakikita ng Diyos, walang sinuman ang may kakayahang magpasan ng ganitong pananagutan o tagubilin, walang makakagawa sa ginawa ni Job, at, higit pa rito, walang sinuman ang, bukod sa pagsumpa sa araw ng kanilang kapanganakan, ang may kakayahang hindi talikdan ang pangalan ng Diyos at patuloy na purihin ang pangalan ng Diyos na si Jehova, kagaya ng ginawa ni Job noong dumanas siya ng ganoong paghihirap. Mayroon bang kayang gumawa nito? Kapag sinasabi natin ito tungkol kay Job, pinupuri ba natin ang kanyang pag-uugali? Siya ay isang lalaking matuwid, at kayang magpatotoo nang ganoon sa Diyos, at kayang palayasin si Satanas nang tangan ang ulo nito sa mga kamay nito, kaya hindi na ito muling lumapit sa harap ng Diyos upang akusahan siya—kaya anong mali sa pagpupuri sa kanya? Maaari bang mas mataas ang mga pamantayan ninyo kaysa sa Diyos? Magiging mas mahusay kaya kayo kaysa kay Job kapag dumating ang mga pagsubok sa inyo? Si Job ay pinuri ng Diyos—may pagtutol ba kayo dito?
Isinusumpa ni Job ang Araw ng Kanyang Kapanganakan Dahil Hindi Niya Gustong Masaktan ang Diyos nang Dahil sa Kanya
Madalas kong sabihin na tumitingin ang Diyos sa puso ng mga tao, at ang mga tao ay tumitingin sa panlabas na anyo ng mga tao. Dahil ang Diyos ay tumitingin sa puso ng mga tao, nauunawaan Niya ang kanilang diwa, samantalang inilalarawan ng mga tao ang diwa ng ibang tao batay sa kanilang panlabas na anyo. Noong binuksan ni Job ang kanyang bibig at isumpa ang kanyang kaarawan, ginulat nito ang mga espirituwal na pinuno, kabilang na ang tatlong kaibigan ni Job. Ang tao ay nanggaling sa Diyos, at dapat na nagpapasalamat para sa buhay at laman, pati na rin sa araw ng kanyang kapanganakan, na ibinigay sa kanya ng Diyos, at hindi niya dapat isumpa ang mga ito. Naiintindihan at nauunawaan ito ng karamihan ng tao. Para sa sinumang sumusunod sa Diyos, ang pang-unawang ito ay banal at hindi dapat nilalabag, ito ay isang katotohanan na hindi kailanman mababago. Sa kabilang banda, nilabag ni Job ang mga patakaran: Isinumpa niya ang araw ng kanyang kapanganakan. Isa itong gawain na itinuturing ng karamihan bilang pagtawid sa ipinagbabawal na lupain. Hindi lamang siya hindi karapat-dapat sa pang-unawa at simpatiya ng mga tao, hindi rin siya karapat-dapat sa kapatawaran ng Diyos. Kasabay nito, mas marami pang tao ang nagduda sa pagkamatuwid ni Job, dahil tila ba naging makasarili siya bunga ng papuri ng Diyos sa kanya, naging sobrang mapangahas at walang ingat kung kaya hindi lamang siya hindi nagpasalamat sa Diyos sa mga biyaya at pag-aalaga sa kanya sa kanyang buong buhay, ngunit isinumpa niya ang araw ng kanyang kapanganakan sa pagkawasak. Ano ito, kung hindi pagsalungat sa Diyos? Ang mga ganitong kababawan ang nagbibigay sa mga tao ng patunay upang sumpain ang ginawang ito ni Job, ngunit sino ang makakaalam ng tunay na iniisip ni Job sa oras na iyon? At sino ang makakaalam kung bakit kumilos si Job nang ganoon? Tanging ang Diyos at si Job lamang ang may alam ng tunay na kuwento at mga dahilan dito.
Noong iniunat ni Satanas ang kamay nito upang pahirapan ang mga buto ni Job, nahulog si Job sa mga kamay nito, nang walang paraan upang makatakas o lakas upang lumaban. Nagdusa ang kanyang katawan at kaluluwa ng napakatinding sakit, at dahil sa sakit na ito nagkaroon siya ng malalim na kamalayan sa kawalang-saysay, kahinaan, at kawalan ng kapangyarihan ng taong namumuhay sa laman. Kasabay nito, nagkaroon din siya ng malalim na pagpapahalaga at pag-unawa kung bakit inaalagaan at iniingatan ng Diyos ang sangkatauhan. Sa mga kamay ni Satanas, napagtanto ni Job na ang tao, na may laman at dugo, ay talagang walang kapangyarihan at mahina. Noong napaluhod at nanalangin siya sa Diyos, nadama niya na tila ba tinatakpan ng Diyos ang Kanyang mukha, at nagtatago, sapagkat ganap siyang inilagay ng Diyos sa mga kamay ni Satanas. Kasabay nito, umiyak din ang Diyos para sa kanya, at, higit pa rito, ay nasaktan para sa kanya; ang Diyos ay nasaktan dahil sa kanyang sakit, at nasugatan dahil sa kanyang mga sugat…. Nadama ni Job ang sakit ng Diyos, pati na rin kung gaano ito kahirap para sa Diyos…. Ayaw na ni Job na magdulot ng karagdagang pighati sa Diyos, at hindi na niya nais na umiyak ang Diyos para sa kanya, lalong hindi niya nais na makitang nasasaktan ang Diyos dahil sa kanya. Sa sandaling ito, ninais lamang ni Job na ihiwalay ang sarili niya sa kanyang laman, upang hindi na tiisin ang sakit na dala sa kanya ng laman na ito, dahil ito ang makakapigil sa paghihirap ng Diyos dahil sa kanyang sakit—ngunit hindi niya kaya, at kinailangan niyang tiisin hindi lamang ang sakit ng laman, kundi pati ang paghihirap ng pagnanais na huwag mag-alala ang Diyos. Ang dalawang sakit na ito—isa mula sa laman, at isa mula sa espiritu—ay nagdala ng makabagbag-damdamin at nakakapanginig-laman na sakit kay Job, at nagparamdam sa kanya kung paano maaaring iparamdam ng limitasyon ng tao na laman at dugo ang pagiging bigo at mahina. Sa ilalim ng mga sitwasyong ito, naging mas matindi ang kanyang pananabik para sa Diyos, at naging mas matindi ang kanyang pagkamuhi kay Satanas. Sa oras na ito, mas gugustuhin pa ni Job na hindi na lamang ipinanganak sa mundo ng tao, mas gugustuhin pa niya na hindi na siya umiiral, kaysa makita ang Diyos na lumuluha o nasasaktan dahil sa kanyang kapakanan. Nagsimula siyang mapoot nang husto sa kanyang laman, at mapagod sa kanyang sarili, sa araw ng kanyang kapanganakan, at maging sa lahat ng may kinalaman sa kanya. Ayaw na niyang makarinig ng tungkol sa kanyang araw ng kapanganakan o anumang bagay na may kinalaman dito, kaya binuksan niya ang kanyang bibig at isinumpa ang kanyang kaarawan: “Mapawi sana ang kaarawan ng kapanganakan ko, at ang gabi kung kailan sinabi, may isang batang lalaking ipinaglihi. Magdilim sana ang kaarawang iyon; huwag sanang pansinin ng Diyos mula sa itaas, ni silangan man ng liwanag” (Job 3:3-4). Dala ng mga salita ni Job ang poot niya sa sarili niya, “Mapawi sana ang kaarawan ng kapanganakan ko, at ang gabi kung kailan sinabi, may isang batang lalaking ipinaglihi,” pati na rin ang kanyang galit sa kanyang sarili at pakiramdam ng pagkakautang dahil naging sanhi siya ng pasakit sa Diyos, “Hayaan ang kaarawang iyon na maging kadiliman; huwag sanang pansinin ng Diyos mula sa itaas, ni silangan man ng liwanag ang mga ito.” Ang dalawang siping ito ay ang sukdulang pagpapahayag sa nadarama ni Job noon, at ganap na pinatunayan ang kanyang pagiging perpekto at matuwid sa lahat. Kasabay nito, gaya ng ninais ni Job, tunay na itinaas ang kanyang pananampalataya at pagsunod sa Diyos, pati na rin ang kanyang takot sa Diyos. Siyempre, ang pagtataas na ito mismo ang resulta na inaasahan ng Diyos.
—mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao